Moje malarstwo funkcjonuje w formie obiektów. Z otoczenia wybieram przedmioty nieistotne. Przeskalowane i wyabstrahowane mogą wydawać się nacechowane traumą, skojarzeniami mającymi źródło w przeszłości politycznej lub intymnej.

Wybór obiektu zainteresowań najczęściej zdradza moją zapewne podświadomą żądzę podejmowania tematów zaangażowanych i pozwala na jej fantazmatyczny upust.

Świadoma niedoskonałości malarskiego medium i problematycznej mocy oddziaływania sztuki kontynuuję romantyczny sen artysty o możliwości uwikłania wytworu w bieżący dyskurs.

Malarstwo jest dla mnie tam, gdzie jest potrzebne. W przestrzeni, w której funkcjonuję na co dzień – szczególnie w tych nieistotnych, drobnych przedmiotach, zdobieniach, kształtach, kolorach, fakturach, błyszczeniach – dostrzegam ukryte, zamaskowane lub nieświadomie zapożyczone atrybuty władzy, agresji, patriarchatu. Próbuję te obiekty w jakiś sposób obnażyć. Pożądaną przeze mnie sytuacją jest taka, w której te nieistotne, nie funkcjonujące uprzednio jako utrwalone symbole przedmioty nabierają znaczeń.