Do stworzenia takiego obrazu świata przedstawionego zainspirowały mnie filmy Gdzie mieszkają dzikie stwory (2009) i Bestie z południowych krain (2012) oraz dokument Dzieci z Leningradzkiego (2005). Ich wspólnym mianownikiem są dzieci. A w zasadzie dzieci versus świat. W trudnych i pozornie nieatrakcyjnych warunkach, na tle żywiołów oraz natury powstały bardzo interesujące obrazy i poruszające fabuły.
Niezmiennie inspiruje mnie i pociąga również estetyka filmów Felliniego, z jej barokowością i onirycznością. Jego malarskie traktowanie kadru, gra świateł, rozproszone odcienie barw. Myśląc o adaptacji Maciusia…, widziałam świat w duchu Felliniego i to zadecydowało o charakterze całości scenografii skierowanej zdecydowanie do dużego, a nie małego widza. Film o dziecku nie musi być dziecinny. Zależało mi na tym, żeby oddać dziecięcą percepcję, dziecięce skojarzenia, poczucie czasu, dziecięcą logikę.